Ga direct naar de content

Werkgevers met een beperking

24 september 2019

PGOsupport was genomineerd voor de Emma at Work Award 2019. Een hele eer, want deze fijne club mensen schaart zich voor de volle 100% achter de uitgangspunten van Emma at Work: jongeren met een fysieke aandoening gelijke kansen geven op de arbeidsmarkt. Maar is het eigenlijk niet een beetje dubbel dat het blijkbaar een uitzonderlijke prestatie is wanneer je dit als werkgever goed doet?

Blog van Judith Winnen.

Deel deze pagina:

Niets ten nadele van Emma at Work. Een toffe organisatie en we zijn trots lid van de Club van 1000. Maar waarom is het niet veel meer gemeengoed dat werkgevers iederééns kwaliteiten op waarde schatten? 

Moed sprokkelen

Ik moest denken aan die dag dat ik tegenover Joos, onze toenmalige directeur, zat in mijn sollicitatiegesprek. Het gesprek liep lekker, het klikte, maar ik zat nog op iets belangrijks. Iets wat ik deze keer direct op tafel wilde leggen, niet pas na een half jaar aan smoesjes en schuldgevoel. Ik nam een slok water en sprokkelde al mijn moed bij elkaar voor het antwoord op de vraag: “Zijn er nog dingen die je kwijt wilt die niet ter sprake zijn gekomen?.”

Alles of niets. “Ik heb migraine. Al heel lang, maar vooral bij stress. En ik steek na een depressie net mijn hoofd weer boven het oppervlak. Ik ben goed in mijn werk, maar heb soms last van mezelf.” Ratelend kwam het eruit en daarna zette ik me schrap voor de moeilijke, medelijdende blik en de onvermijdelijke afwijzing die later logischerwijs zou gaan volgen.

Ik voelde me... méns

Joos keek me aan en… lachte. “Nou, als dat alles is! We hebben hier van alles: mensen met diabetes, reuma, astma, spasmen…” Verbaasd staar ik hem aan. Joos, grinnikend: “Oh, er is ook wel iemand die niets heeft hoor. Maar je past er perfect tussen. Maak je geen zorgen!”. Ik ontspande. Nog nooit ben ik zó blij, ontspannen en vol hoop vertrokken van een sollicitatie. Ze zagen en accepteerden wie ik was en wat ik kon. In plaats van dat ik werd afgerekend op mijn zwakten en beperkingen. Ik voelde me méns.

In plaats van dat ik werd afgerekend op mijn zwakten en beperkingen. Ik voelde me méns.

Dat ik me zo positief gestemd voelde na die sollicitatie – en nog steeds voel! -, levert een even dubbel gevoel op als ik had bij onze nominatie voor de Emma at Work Award. Waarom had ik een afwijzing logischer gevonden?

Wie is er nu eigenlijk beperkt?

Deze ervaring van mij, en de vele vergelijkbare ervaringen van collega’s en mensen om mij heen,  heeft ons in ieder geval gesterkt in de overtuiging dat zoveel mensen – en leden van patiëntenorganisaties - onnodig werkeloos thuis zitten. Wat mij betreft gaan we daarom steviger optrekken in het creëren van bewustzijn dat je gewoon een betere werkgever bent (en een betere organisatie bouwt) als je focust op de kwaliteiten van mensen. Als je ruimte biedt om deze te benutten en uit te bouwen. Daardoor worden die beperkingen namelijk veel minder beperkend. Zijn we allemaal weer ‘gewoon’ mens. Dan kunnen we zelfs nog veel meer dan voorheen.

Een medewerker heeft pas een beperking als een werkgever dat zo ziet.

Het is maar wat sneu dat zoveel bedrijven tekortschieten. Dat zij op grote schaal kansen missen door huiverig te zijn voor het in dienst nemen van mensen met een beperking. Een blinde collega die fantastische presentaties geeft. Een dove collega met de creatiefste ideeën. Een collega met autisme, die vanuit huis bergen werk verzet. Ik gun ze iedereen. Een medewerker heeft pas een beperking als een werkgever dat zo ziet.

Meer weten?

Neem contact op met
Judith Winnen

Judith Winnen

communicatieadviseur