Sta eens stil bij welke impact je echt wil bereiken
27 januari 2020Het is vrijdagavond en ik ben bij 2 vriendinnen voor een etentje. Onder het genot van een lekkere quiche met salade en een glas rode wijn, horen we elkaar uit over de laatste avonturen. Een van hen vertelt dat ze 2 weken geleden bij haar ouders op de bank zat, en haar een confronterende rekensom werd voorgeschoteld.
Blog van Nienke Oosting.
Deel deze pagina:
Tik tak, tik tak…
“Je bent nu 31 jaar en je hebt nog geen partner. Het kan ook zomaar nog even duren voordat je die ene leuke man tegenkomt. Stel dat je dan inmiddels 32 bent. Je wilt elkaar natuurlijk eerst goed leren kennen voordat je samen serieuze stappen zet, zoals samenwonen en het nadenken over kinderen. Dan ben je al snel 33, 34 jaar. Stel dat je vervolgens beslist om voor kinderen te gaan. Dan kan het zomaar zo zijn dat het een jaar of langer duurt voordat je zwanger bent. Je bent dan inmiddels 35 of 36 jaar. En tja, als je dan 3 kinderen wilt, ben je eigenlijk al te laat…”
Dit rekensommetje jaagt ons schrik aan, we willen het getik van die klok liever niet horen. Maar haar moeder heeft wel een punt. We realiseren ons dat we af en toe beter moeten stilstaan bij wat we echt willen. Zodat je (tijdig) keuzes maakt en daar tijd en energie voor vrijmaakt, zodat je kunt gaan voor wat je écht belangrijk vindt.
We realiseren ons dat we af en toe beter moeten stilstaan bij wat we echt willen.
Daarover doorpratend passeren die avond vragen als: ‘Doe ik de dingen die ik echt leuk vind?’, ‘Maak ik wel de goede keuzes?’, ‘Wat vind ik belangrijk?’, ‘Met welke mensen wil ik belangrijke gebeurtenissen delen?’, ‘Wat zijn mijn dromen voor de toekomst?’, en: ‘Hoe passen al deze dromen in de tijd en energie die ik heb?’.
Dertigersdilemma
Voor mijn vriendinnen en mij vallen deze vragen binnen het zogenaamde ‘dertigersdilemma’, maar voor patiëntenorganisaties hebben ze ook veel raakvlakken met het thema ‘impact’: ‘Wat is onze impactmissie?’, ‘Wat willen we als organisatie bereiken?’, ‘Doen we wel de juiste dingen, die bijdragen aan deze missie?’, ‘Wie voert de activiteiten uit?’, ‘Werken we samen met de juiste partijen?’, en: ‘Hebben we voldoende energie en menskracht om het góed te doen?’
Het bespreekbaar maken van zulke vragen kan gevoelens van stress opleveren. In deze tijd zijn we er bijzonder goed in om elkaar stress aan te jagen, maar dat jagen om te jagen is niet zinvol. Elkaar af en toe wakker schudden - zoals de moeder van mijn vriendin met haar rekensom - en elkaar even stilzetten is wel nuttig.
Pas op de plaats
Ik hoor meerdere verenigingen aangeven voornamelijk bezig te zijn met overleven. Ze geven argumenten als ‘de middelen worden steeds schaarser’, ‘er zijn steeds minder vrijwilligers’ en ‘jongeren worden geen lid van onze vereniging’.
Maar is dat wel een doel, zien te overleven? Moet het doel niet zijn bijdragen aan een betere kwaliteit van zorg en leven voor de patiënt? Is het middel dan niet een gezonde vitale organisatie? En is de manier waarop je nu georganiseerd bent, wel de juiste vorm als middelen schaars zijn? Heb je daar dan echt leden voor nodig, of kan het ook op een andere manier?
Maar is dat wel een doel, zien te overleven? Moet het doel niet zijn bijdragen aan een betere kwaliteit van zorg en leven voor de patiënt?
Om ruimte te creëren voor het stellen van deze vragen, is pas op plaats nodig. Pas dan creëer je gelegenheid om na te denken over jullie doel en welke middelen daarvoor nodig zijn. Met elkaar stilstaan, je doelen bepalen, weten voor wie je het eigenlijk doet en waaraan je achterban behoefte heeft, samenwerkingen opzoeken, keuzes maken en inzetten op wat echt belangrijk is. Dan werk je toe naar een impactvolle organisatie!
Practice what you preach
Zelf stond ik ook even stil om na te denken over de verschillende rollen die ik heb. Wat is daarin mijn eigen impact? Het leidde ertoe dat ik mijn rol als projectleider van ProjectYou2Work heb overgedragen. Twee jaar geleden startte ik dit initiatief en ik heb me er met hart en ziel voor ingezet, omdat het onderwerp me ook persoonlijk erg raakt. Maar om het succes van het project te borgen, is er in deze fase een ander type projectleider nodig. En daarvoor is het nodig dat ik een stap opzij zet, zodat het project weer stappen vooruit kan zetten.
Advies
Ik zou daarom elke organisatie, ondanks de drukte van alledag, aanraden om ook eens stil te staan en samen te bepalen wat jullie doel is en wat je moet ondernemen om dat doel te bereiken.
En kun je daar wel wat hulp bij gebruiken? Dan heb ik alle tijd voor jou en je organisatie!
