Meer weten?
Neem contact op met
Jolanda van Dijk
adviseur organisatieontwikkeling
Constructief samenwerken is niet vanzelfsprekend
7 maart 2020Op het moment dat hij naast mij gaat zitten voel ik me krimpen. Uitgebreid neemt hij de tijd om zich te installeren, grapjes makend met de voor hem bekende aanwezigen, zichzelf koffie en water inschenkend. Dat hij een half uur te laat is en de anderen al in gesprek zijn hindert hem daarbij niet. Ik ken hem niet. Hij en zijn twee collega’s zijn van een andere organisatie en mij onbekend.
Deel deze pagina:
De uitnodiging van deze bijeenkomst heb ik zonder verder nadenken geaccepteerd vanuit het idee: “ik zie het wel, het is vast belangrijk als mijn collega dit vraagt.”
Braaf
Aan het eind van de middag vis ik bij mijn collega, zo neutraal mogelijk: “wat vond jij van de bespreking?” Ze schat me in: open kaart spelen of niet? Ook zij voelde zich oncomfortabel. Maar mooi dat we dat niet hebben laten merken. “We zijn immers professioneel, dus ik heb me over dat ongemak heen gezet.”
Waarom doen we dat: aanschuiven aan een vergadertafel zonder dat we precies weten wat er verwacht wordt? Zonder dat we weten wat we gaan doen? Wat maakt dat we ons schikken als een brave Hendrik?
Waarom doen we dat: aanschuiven aan een vergadertafel zonder dat we precies weten wat er verwacht wordt?
Mijnenveld
Samenwerking, zeker met meerdere partijen, is niet vanzelfsprekend. Vaak ben je al op weg zonder dat de eerste stap goed is bepaald. Dat hoeft geen enkel probleem te zijn wanneer je als gesprekspartners aan elkaar gewaagd bent. Je begeeft je echter in een mijnenveld als de andere partij dominanter is.
Vermijdingsgedrag
Ook ik weet, uit de boekjes en de praktijk, dat ik aan het begin van een gesprek helder moet krijgen wat we gaan bespreken, wat de aanleiding is, op welk resultaat we koersen en wat ieders belangen zijn. En toch, met al deze kennis en voldoende mondigheid, vind ik mezelf terug als mens die de confrontatie vermijdt.
Lef
Hoe uit zo’n situatie te komen? Terugschakelen! Je eigen gevoel serieus nemen en het ongemak herkennen is een eerste stap. En dan het lef hebben om met de gesprekspartner een nieuwe poging te wagen. Om antwoorden te krijgen op je vragen, om agenda’s open op tafel te krijgen.
Hoe uit zo’n situatie te komen? Terugschakelen!
En lukt dat niet, het lef hebben om de samenwerking vlot te beëindigen. Dat scheelt een hoop frustratie. Want, doorgaan op de ingeslagen weg gaat problemen opleveren. En zaken waar met een boog omheen gelopen wordt, komen ergens in het traject als een boemerang terug en blijven last geven. En zijn er redenen om toch aan te blijven haken, dan weet je wat je te wachten staat.
Voornemen
In mijn voorbeeld heb ik het lef gehad om mijn ongemak te delen met mijn collega’s. Gezamenlijk hebben we besproken wat onze volgende stap wordt om een constructieve werkwijze mogelijk te maken. Ik neem me voor om in het volgende gesprek met de externen, me niet klein te maken maar door te vragen en me uit te spreken. Geen garantie, maar wel een goed voornemen.
Heb jij nog goede tips voor dit soort situaties? Ik hoor ze graag!